Het begon al in het middelbaar, maar werd pas echt problematisch tijdens mijn eerste jaar unief. Uiteindelijk ben ik hulp gaan zoeken bij een studentenpsycholoog aan de VUB, door online een afspraak te maken. Ik moest dan een formulier invullen met allerlei meerkeuze vragen en dat ging door een verbetermachine. Ik kreeg dan de uitslag dat ik dus effectief met problemen (faalangst) kampte. Ze gaven me de optie om een cursus faalangst te volgen, samen met een stuk of 8 andere personen. Achteraf kreeg je de optie om nog individuele gesprekken te volgen.
Maar al snel bleek dat mijn problemen groter waren dan de rest.
Die groepssessie was 8 weken. Je leert elkaar wat beter kennen na een keer of 4. Het ging om sessies van 2 uur, begeleid door 2 psychologen. Soms moest je dan eens een uur op de grond gaan liggen en zelfbewust naar muziek luisteren bijvoorbeeld, maar dat was niets voor mij. Je kreeg ook een cursus mee in de vorm van een boek. En je praatte dan over je eigen ervaringen per thema. Achteraf ben ik wel niet meer op individuele sessies gegaan, omdat ik er geen zin meer in had. Het bleek uiteindelijk echt een cyclisch gegeven te zijn, want het ging niet over na de examens. Die faalangst heeft zich dan verdergezet naar een depressie.
Uiteindelijk hebben mijn ouders voorgesteld om meteen naar de psychiater te gaan. Eerst was er een intake gesprek en dan nog een tweede gesprek, daarna heeft die vrouw me medicatie voorgeschreven en hebben we er een lange termijn project van gemaakt: 1 jaar met medicatie en dan met tussenpozen evalueren hoe het gaat. Ik ging daarbij ook iedere week naar een psycholoog, die me opvolgde en waar we samen een globaal beeld trachtten te schetsen van mijn problemen.
De psycholoog stelt toch gerichte vragen, waardoor je op een andere manier gaat nadenken en jezelf en je probleem beter kan begrijpen. Momenteel ga ik nog steeds (graag) naar de psycholoog en zou ik binnenkort beginnen afbouwen met mijn medicatie.
Het begon na de examens, dus dacht dat het oververmoeidheid was. Ik heb dan een maand en half gewacht tot ik naar de psychologe ben gestapt. Ik kreeg ademhalings tips enzo mee, maar dat hielp allemaal niet echt. Dan ben ik via een huisarts naar het gezondheidscentrum in Leuven gestuurd en heb specifiek naar een individueel gesprek gevraagd. Ik kreeg dan oefeningen mee, maar ik wou eigenlijk echt begeleid worden. Als het niet ging gingen ze me verder begeleiden.
Ik wou verdere hulp en had de psychologe gemaild, maar ik werd dan doorverwezen naar Fareza in Leuven. Dat was toch wel 2 à 3 weken wachten eer ik er terecht kon. Je weet echt niet wat doen in de tussentijd, maar je kan er niet echt iets aan doen... Als het vol zit zit het vol. Momenteel is het toch wel al een jaar zo bezig.
Ik heb twee jaar gewacht om naar een psycholoog te gaan, eigenlijk tot er echt iets heel ergs gebeurde in mijn familie. Dan had ik zogezegd een ‘echte’ reden om naar de psycholoog te gaan. Het ging toen heel slecht met mij, ik reageerde raar op situaties en was erg destructief. Op aandringen van een vriendin heb ik toen naar haar psychiater gebeld, maar die was volzet, ze vroegen om binnen twee maand nog eens terug te bellen. Nadien heb ik effectief nog eens gebeld, maar ik moest het doen met het antwoordapparaat.
Uiteindelijk heeft mijn schoonzus contact opgenomen met een psycholoog, omdat ik het ondertussen al 9 maanden aan het uitstellen was sinds dat eerste telefoontje, maar het was emotionele gedragstherapie en dat werkte echt niet bij mij. Ik heb dan ook vanaf dag één gezegd dat het niet ging werken en dan ben ik doorverwezen geweest naar een ander huis, dichtbij waar ik woonde. Daar heb ik dan 3 jaar lang therapie gevolgd bij een psycholoog. Eerst één keer om de twee weken, om te zien wat er juist was.
Op het einde van die drie jaar kreeg ik te horen dat ze dacht dat ik wel eens ADHD zou kunnen hebben en of ik er niet aan dacht om medicatie te nemen. Dan ben ik in hetzelfde huis naar de psychiater gegaan, waar ik allerlei testen heb afgelegd, schoolrapporten moest voorleggen en vragenlijsten moest invullen.
Dan is de diagnose ADD vastgesteld en is de medicatie opstart begonnen. Dankzij die diagnose krijg ik nu een heel goede ondersteuning op school.
Mijn ervaring met de hulpverlening is heel dubbel. Ik heb ook veel negatieve ervaringen gehad. De eerste keer dat ik bij een psycholoog kwam had ik de indruk dat ze niet echt luisterde. Ze leek heel vooringenomen... 'Ok, ze heeft dit, dus dat zit het zo', ze deden niet echt moeite om dieper te graven. Ik vond dat ze bij mij meer moeite hadden mogen doen. Ik heb wel heel positieve ervaring met maatschappelijke werkers. Zij leken niet zo gericht op theorie, maar meer praktijk gericht naar hoe ze concreet konden helpen. Ik kwam eerst terecht bij een maatschappelijk werkster via de KU Leuven. Nadien ben ik bij een maatschappelijk werkster in mijn thuisdorp gegaan, maar dat was privé dus koste dat natuurlijk een pak meer. Je krijgt daar 12 sessies terugbetaald via de CM, maar 12 sessies zijn eigenlijk veel te weinig.
Na een jaar voelde ik aan dat het me niets meer bijbracht. Ondertussen moest ik ook naar een nieuwe psychiater opzoek gaan voor mijn medicatie. Nu ga ik daar enkel nog om documenten voor school te laten invullen.
Na 2 jaar studeren moest ik stoppen, want door mijn problemen had ik niet meer voldoende studiekrediet om nog verder te mogen studeren. Ik heb dan een jaartje gewerkt, om nadien terug te gaan studeren en ook terug hulp te gaan zoeken, via het psychologisch centrum van de KU Leuven. Ik mocht op intake gesprek, maar hoorde meteen dat er maar 12 sessies per persoon waren door de te lange wachtrijen. Ik ben dan gaan aanbellen bij het geestelijke gezondheidscentrum in Leuven, maar werd geweigerd. Ze hadden liever geen studenten, omdat ze ook kampten met te lange wachtlijsten.
Ik werd dan doorverwezen naar een psycholoog waar ik twee keer op gesprek ben geweest, maar dit viel tegen.
Dan zorgde mijn moeder dat ik naar een geestelijk gezondheidscentrum dicht bij huis kon gaan, want dat was ook goedkoper, maar dat duurde weer enkele maanden. Na het intake gesprek moest ik dus een tijdje wachten. Ik kreeg dan een maatschappelijk werkster toegewezen en dat hielp echt. Na een half jaar viel die hulpverlening echter weg en kreeg ik iemand anders toegewezen van hetzelfde centra, wederom ben ik een tweetal keer gegaan, maar lag het me niet. Het ging ook weer om een psychologe, in plaats van een maatschappelijk werkster. Voor mij was dat niet de juiste aanpak. Nadien heb ik het opgegeven en dat is nu een jaar geleden. Ik heb mezelf heel veel trucjes geleerd en heb ook meer inzicht gekregen, dus alles gaat veel beter nu, zelfs zonder hulp.
Het individuele traject van de studenten